Mijn naam is Marlies
Mijn naam is Marlies (1953). Na mijn studie aan de sociale academie, heb ik 12 jaar in het welzijnswerk gewerkt (kinderbescherming). Na het welzijnswerk gedag te hebben gezegd, heb ik mijzelf opgeleid tot keramist. Ik heb mij vooral gericht op schalen, kommen en dozen, de vrouwelijke principes. Het primitieve stookproces in haar oer vorm heeft mij diep geraakt en dat doet het nog steeds. In het stoken werk ik met de vier elementen aarde, vuur, lucht en water. Ik werkte toen voornamelijk met rookovens, opgebouwd uit zaagsel (Mexico), waarin o.a. koeienpoep wordt gelegd, maar ook met zoutkapsel ovens, waarin zeewier gaat en de voor velen bekende “Raku” ovens (Japan).
Met het werken van rookovens, zeewier, koeienpoep krijg je op ‘n ‘’natuurlijk’’ manier, zonder toevoeging van chemische chemicaliën de meest prachtige kleureneffecten. Ik woonde toen met mijn partner ver buiten de bewoonde wereld, zonder gas, licht en water, ik was zou je kunnen zeggen genoodzaakt het zo te doen. Nu ik weer tussen de mensen woon stook ik alleen nog met ”Raku’’. En gebruik dit ook tijdens de ”Vrouwenkracht 8 Daagse”. (zie programma)
Op oudere leeftijd (49) ben ik sociale psychologie gaan studeren in Utrecht en op 58 jarige leeftijd creatieve en dynamische therapie. Dit als tegenhanger van de spiritualiteit.
Rode draden
Want er lopen twee rode draden door mijn hele leven die voor mij van levensbelang waren en zijn. Spiritualiteit en het kluizenaarschap, het in afzondering wonen en werken!
Rond mijn 28ste ben ik mij spiritueel gaan ontwikkelen en heb vanaf ongeveer 30 jaar een 7 jarige opleiding gevolgd tot spiritueel therapeut. Dit vond plaats in een spiritueel klooster en tijdens mijn lange reis door Azië.
Met name Tibet en de Tibetanen hebben mij diep weten te raken en mijn Tibetaanse (Boeddhistische) hart geopend. Ik voelde me zo één met/van hun, voelde zoveel verbondenheid, het was mijn thuis!
Zoiets had ik nog nooit eerder in mijn leven gevoeld, wilde er zó graag blijven wonen, maar in 1987 ging Tibet op slot en werd ik door de Chinezen het land uit gezet. Inmiddels is Tibet weer open, maar mag je alleen onder begeleiding van Chinezen, door beperkte delen van het land reizen.
Later thuis in Nederland in het klooster hoorde ik tijdens een meditatie een stem vanuit mijn hart die zei: “Je bent niet voor niets in Nederland geboren, jouw opdracht is dan ook “Tibetaan te zijn in Nederland”’’.
Ik vond het prachtig en groots dat te horen, ik was jong en het klonk opwindend, maar al gauw was de blijdschap over, want hoe doe je dat? Hoe kun je Tibetaan zijn in Nederland? Terwijl het land Tibet als mijn thuis voelde? Ik in Nederland meer overleefde dan werkelijk leefde. Dit werd dan ook een zware zoektocht van jaren……
Wat is spiritualiteit voor mij?
Voor mij gaat spiritualiteit over respect voor alles en iedereen ongeacht de aard van de activiteit waar je mee bezig bent. Zo is voor mij afwassen met respect net zo spiritueel als gaan zitten mediteren. Voor mij gaat spiritualiteit over Liefde en Verbondenheid, over verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven. Over je soms belangeloos inzetten, over mededogen en devotie. Voor mij is spiritualiteit een manier van leven geworden, iets wat je van binnenuit bent en niet iets wat je doet. Het is voor mij een vorm van ZIJN.
Nu (2014) 27 jaar later, een hele reis verder van ontberingen, eenzaamheid, grote vreugde en het krijgen van mijn zoon, (1991) weet ik steeds meer waar het leven over gaat! Door de komst van mijn zoon Tariq, kon ik het leven in Nederland makkelijker dragen en werd het verlangen naar Tibet milder in mij. En kon ik werkelijk mijn (Tibetaanse) hart gaan openen. Maar een geopend hart móet kunnen uitreiken, delen en ontmoeten….
Immers ook het kluizenaarschap liep als een rode draad door mijn leven en er kwamen dan ook vragen vanuit mij, vragen als, hoe ontmoet je werkelijk iemand, hoe verbind je je vanuit een diep niveau, hoe reik je uit? Hoe doe je dat als het hart nog bang is door oude pijnen, het werkelijk licht nog verblindt, nog niet verdragen wordt?
Ook al heb ik twee relaties gehad waarmee ik 27 jaar samen woonde, waren er nog veel jaren waarin ik niet in echte verbinding stond met een ander. En ik moest mij verbinden met een ander mens zo werd mij reeds lang geleden verteld, ik moest tot een twee eenheid zien te komen, het isolement verlaten om mijn taak te kunnen vervullen.
Het zoeken ging voort, relatie pogingen kwamen en gingen. Ik ontmoette een grote diepe liefde, maar de menselijke struikelblokken bleken te groot, het dragen van elkaar te zwaar. Met haar voelde ik de Goddelijke verbinding die nodig was om neer te zetten wat ik mocht neerzetten, maar als mens redde we het niet, we raakte verstrikt in elkaar, we verloren onze vrijheid. Ik gaf mijn zoektocht op en daarmee mijn tweede kans die ik had gekregen om mij te manifesteren als medium en genezer.
Toen ontmoette ik Inge en zij reikte mij de hand en het leek dat alles op haar plek viel. Hier in deze relatie werd mij niets afgenomen, hier kon ik binnen de vrijheid van het zijn gaan worden die ik ten diepste ben, gaan helen wat in de vorige relatie was stuk gegaan, weer gaan vinden wat verloren was geraakt. Het is juist hier en nu, samen met Inge, dat God mij weer onnieuw heeft aangeraakt door mij wederom te roepen om te gaan doen waarvoor ik hier op deze aarde ben.
Nu zijn we samen meer dan de som der delen, onze verschillen vullen elkaar aan en versterken onze kwaliteiten in elkaar!
Ik mag en kan van het duister naar het licht komen en mijn taak, waarvoor ik reeds 30 jaar geleden werd geroepen eindelijk gaan neerzetten.
Ik heb deze aanvaard met overgave, compassie, mededogen, devotie, Liefde en respect. Binnen gepaste bescheidenheid en dankbaarheid, maar ook met verantwoordelijkheid die daarvoor staat.
Mijn hart klopt
Ik voel mij een zendeling in Nederland weliswaar met een Tibetaans hart.
Het hart klopt inmiddels niet meer alleen vanuit Boeddhistische inslag maar ook met een sterke verwantschap van het Sjamanisme. Maar het is vooral de Liefde waaruit, ik wil werken ondersteunt door deze beide stromingen.